Ik ben geboren in een familie van verzamelaars. Mijn opa is koploper. Naar het schijnt bracht het hele gezin stiekem een bezoekje aan het containerpark telkens hij een reis ging begeleiden. Een mooie poging om de verzameling te beperken. Weet je trouwens dat als je boekenkast vol is, dat je het probleem snel kan oplossen door er gewoon een nieuwe kast voor te zetten?
Ik vrees dat ik enkele van opa’s gewoontes heb overgenomen. Maar maak je geen zorgen, ook de tussenliggende generatie werd niet overgeslagen. Boeken, overal boeken…
Gelukkig voor ecologie en portemonnee beperkt mijn verzamelwoede zich tot de dingen waar ik echt blij van wordt en laat ik me vooral gaan in kringloopwinkels. zo ben ik eens thuisgekomen met 30 tweedehands jurken aan €0,50. Ik had net ergens 15 kg achtergelaten en plots paste elke jurk. Ik draag ze, op 4 of 5 na, echt regelmatig.
De inrichting van mijn klas was een ander heikel punt. Verzamelen is nu eenmaal deel van de job. Als je een mooi ingerichte kleuterklas ziet, wees er dan maar zeker van dat de leerkracht er enorm veel tijd en geld ingestoken heeft. Ik heb bergen themadozen om de hele klas gedurende een week om te toveren in een andere wereld. Dat was trouwens een van mijn favoriete dingen aan het kleuterjuffen.
Iedere week leefde ik een ander leven, een ander verhaal. Samen met de kinderen op berenjacht; met laarzen aan de voeten een modderschilderij maken… Kleuters helpen hun foto te shoppen op een berenlichaam en die foto dan te verbergen in hun zelfgemaakt takkenwoud… Papageno en Papagena die bekvechten en zingen in een hoekje… Uit de boom vallen en mama kwijt zijn… Dinosaurussen opgraven in de zandtafel… een echte muur metsen en dakpannen leggen in de bouwhoek… Soms liep het een beetje uit de hand… dat waren de mooiste dagen.
Nu leef ik echt een ander leven. De puzzelstukjes heb ik nog, maar ze beginnen eindelijk op hun plaats te vallen. Nu de volgende prangende vraag: Wat te doen met drie piratenboten, verkleedkledij in alle maten…
De kans dat ik nog eens een berg piratenpuzzels nodig heb is eerder klein, net als mijn huisje, en toch is afscheid nemen geen evidentie. Zo’n boot zou wel eens van pas kunnen komen als de zeespiegel stijgt en ik ben nu eenmaal Aalstenaar…
Ik bracht mijn verzameling spullen regelmatig een bezoekje in hun tijdelijke opslagplaats. Staren naar de berg spullen, niet weten waar te beginnen. Aan alle spullen hangen herinneringen, alsof ik een film bekijk wanneer ik een voorwerp vastneem. Hoe moet je iets wegdoen dat waarde heeft voor jou? Toen heb ik de hulp ingeroepen van opruimcoach Nele Colle onder met motto: “Ken je zwaktes en investeer er in.” Een wijze raad waar ik vaak naar luister.
Ik wou dat ik het alleen kon. Ik nam mezelf ook kwalijk dat het niet lukte. Ik wist echt niet waar te beginnen.
Ondertussen ben ik ben veel zachter voor mezelf geworden. Ik bouw systemen die me helpen. Het laatste nieuwe is mijn broers/mama/kat een lied te laten kiezen dat ze graag horen en zodra de playlist begint, stuiven we het huis door om alles op te lossen dat we laten aanslepen. Gaande van de eenzame sok onder de kast tot het aaien van de kat. Is de afspeellijst rond, dan is het gedaan. Kort, heel krachtig en vooral samen. Hun muziekkeuzes, vooral die van de kat, zijn heerlijk om te ontdekken.
Ondertussen weet ik dat ik met veel plezier opruim en klusjes doe als er een vrolijke bedrijvigheid rond mij is. Dan lijk ik eindeloos veel energie te hebben. Als anderen rond mij in rustmodus zijn, dan voelt het zo raar om actief te zijn… alsof ik de sfeer breek door bezig te zijn. Dat maakte me altijd heel onzeker en een jaar of 5 geleden liep het daar volledig mis. Net gaan samenwonen en al twee uur was ik ,vrolijk in flow, de plinten aan het afwassen. Mijn partner vroeg om nu gewoon eens bij hem te komen zitten in de zetel, hij kon geen rust vinden als ik zo bezig was. Dus ben ik gaan zitten en ik zat daar goed… het heeft echt lang geduurd voor ik weer kon bewegen. De plinten heb ik nooit afgewerkt.
Nele (en mijn eerder vernoemde zelfhulplijst) hebben me weer in beweging gezet. Als een ware Marie Kondo structureerde ik mijn berg.
Ik heb nog heel wat werk om van een acceptabele hoeveelheid spullen te gaan naar de essentie die ik wil meenemen naar mijn Tiny House. Van alle spullen in die rekken is er maar één rij die ik echt zal meenemen naar mijn nieuwe woonst. Ook alle instrumenten zullen een plaatsje krijgen.
De kasten zijn er in ieder geval bijna bijna klaar voor. Gisteren heb ik de laatste details besproken met Arno en niet veel later kreeg ik de ontwerpen doorgestuurd voor de kast links naast de voordeur. Soms gaat het overweldigend snel, de panelen staan gezaagd te wachten op instructies. Vandaag begint Thomas te bouwen aan mijn tot in de puntjes uitgedachte kast: een ingebouwd bureau, een uitschuifbare stoeltafel, ruimte voor mijn koffers vol instrumenten, plaats voor een kledinglift met al die jurken.
Ik hoop dat die systemen bestand zij tegen mijn hoeveelheid jurken… 12 kg kleren kunnen er aan zo’n systeem… Hoeveel weegt dat eigenlijk, zo’n jurk? Dat wordt nog spannend. Ik heb al veel weggegeven en misschien probeer ik nog wat spullen te verkopen. Zomaar weggooien zal ik nooit doen. Liever de tijd nemen om een nieuwe bestemming te zoeken voor mijn spulletjes.
Van enkele jurken, minstens 4 of 5, heb ik al afscheid genomen. Het zal me wel lukken. Tijd om eens met die kleren op de weegschaal te staan en opnieuw 15 kg achter te laten.
Recente reacties