Wel, ik ga eerlijk zijn. Ik zit vast in een kronkel. Daar zit ik dan omringd door prachtige natuur, in mijn droomhuisje, online liedjes te zingen en ik vraag me af en wat nu? Eigenlijk is het goed zoals het is, maar eigenlijk ook niet. Ik maak me zorgen. Wat er zich nu rondom ons afspeelt is een symptoom van een zieke wereld. En ik weet niet goed waar te beginnen. Ik probeer mijn ecologische impact zo klein mogelijk te krijgen, maar het is verre van genoeg.
Een stap in de goede richting is Boer Bas in Brugge. Verse groenten en fruit van bij lokale boeren, droge goederen in bokalen met statiegeld, en nu kan je zelfs een boodschappenlijst invullen en dan staat alles op jou te wachten in de winkel of brengen ze het naar je thuis.
Ik leer elke dag wat beter voor mezelf zorgen. Gezonde eten, het is zo belangrijk, dus ik oefen elke dag. Aan mijn ex-partners: dame en heren, jullie gaan het niet geloven maar… ik kan koken! Alle, dat is veel gezegd, maar toch! Ik droom ook steeds groener. Het idee een voedselbos aan te planten heeft me in zijn greep. Ik heb nog zoveel te leren, maar de opzet is alvast geniaal. Een zichzelf in stand houdend systeem waar het hele jaar wel iets te eten valt, perfect voor iemand als ik die soms iets durft vergeten. Zoals de was… in een regenachtige week… Daarnaast ben ik ook verder aan het plannen om (bijna) off-grid te kunnen leven. Helemaal zelf voorziend. Ik zoek naarstig naar informatie en technieken. Er zijn heel wat plannen, nu het budget nog.
Daar knelt momenteel het schoentje. Mijn grootste bron van inkomsten is op dit moment onuitvoerbaar en zal dat ook nog lange tijd niet zal zijn. Ik wil ook niet halsstarrig blijven spartelen om toch nog iets vast te kunnen houden. Het doet natuurlijk pijn. Er lag zo veel klaar om op te rapen, alles is letterlijk tot een halt gekomen en ik weet niet hoe het nu verder moet. Ik ga me moeten heruitvinden. En wie ben ik ook al weer?
Ik vermoed dat ik als zelfstandige terecht kan bij één of andere maatregel. Het voelt eigenlijk als een denkexperiment: stel je nu voor dat dit een basis inkomen is… wat zou ik dan doen met mijn tijd. Als geld eigenlijk geen beweegreden meer is, wat wil ik dan doen?
Sowieso wil ik zingen. Als buitenstaander moet mijn leven vaak op een musical lijken. Te pas en te onpas begin ik te zingen en dansen (al doe ik dat echt waar zo subtiel mogelijk). Bijna onmerkbaar klein, maar zelfs nu ik aan het schrijven ben, zingt het in mijn hoofd en is een stukje van mijn lijf aan het dansen. Zingen voor wie er deugd van heeft.
Mensen helpen dromen, dat wil ik ook doen. Vertellen over mijn huisje en anderen inspireren om te doen wat hen echt gelukkig maakt. Misschien zit er wel een soort coach in mij verborgen, maar dan is mijn rationele kant er om te zeggen: helaba. Zou je niet eerst weer gaan studeren voor je begint te coachen? Wat is dat zelfs, een coach? Tussen haakjes: Over studeren gesproken. Hebben jullie al ontdekt dat heel veel universiteiten (wereldwijd) nu (oa gratis) online cursussen aanbieden? Op dit moment volg ik de “Climate Change: The Science and Global Impac” bij Penn State University via EdX.
Waar was ik? Bij verhalen! Ik wil verhalen horen van mensen, hun horen lachen, twinkelende ogen zien. Eigenlijk wil ik een soort passie project hipster zijn. Omringd door zotte verhalen waarbij ik stuk voor stuk kan zeggen: Ik heb dit van dichtbij zien groeien. Kijk eens hoe mooi dat geworden is. Misschien omdat ik daar zelf ook het meeste nood aan heb.
Er is ook een koppig stuk dat wil bellen naar grote vervuilers en vragen “hoe durf je” of zoiets. Ik heb per ongeluk ook een slam poetry achtig ding geschreven aan Exxon mobile. Wat doe je daar dan mee? Wat is de volgende stap?
Want nu zit ik dus vast. Letterlijk, in mijn kleine rode zeteltje, met de zon die buiten straalt en ik die binnen in mijn hoofdje er alles aan doe om niet te moeten denken want ik draai mezelf constant in de zelfde cirkels. Ik weet niet hoe ik nu geld moet verdienen met wat ik kan, wie ik ben en hoe ik in het leven wil staan.
Ik heb nog wel van die periodes gehad, waar elke kleine stap immens groot lijkt. Als je dat gevoel herkent, dan weet je ook dat dat altijd op de hoek schuilt. En dat is zijn kop kan laten zien op ieder moment en wanneer is heel moeilijk te voorspellen.
Die onvoorspelbaarheid was voor mij ook een reden om een Tiny House te bouwen. Alles dichtbij, veilig en warm. Aangezien ik minder spullen heb kan het niet echt uit de hand lopen, al zou ik nu toch dringend moeten stofzuigen. Ik kan het huisje turbo kuisen en presentabel krijgen op een kwartiertje. Ik weet ook uit ervaring dat het escaleert als ik eigenlijk niet weet waar dat ding nu eigenlijk in moet. Dus, een tijdje geleden heb ik al mijn kasten gesorteerd. Daar ben ik eigenlijk echt fier op. Mijn chaos is verschoven. Hoe zat dat ook weer met die entropie? Nu snel de was van gisteren binnen halen voor de regen er anders over denkt.
Recente reacties