Ik zit gezellig in mijn rode zeteltje te schrijven terwijl Odette me doet beven. Ze is niet de enige die dat effect heeft op mij. Ook mijn wasmachine kan er wat van. Best wel een fijn gevoel, zo een bewegend huisje, vond ik tot ik na een iets te lange tijd nog eens achter mijn piano kroop. Katvals
Zo vals als de pinguïn die hier door de velden sluipt. Ik meen het. Ik keek uit het raam en daar stond een pinguïn… in een veld… in Damme. Ik weet dat ik soms vreemd uit de hoek kan komen, maar ik zag hem echt. Een tweede blik bevestigde mijn afdaling naar de waanzin. Daar stond echt waar een pinguïn. Ondertussen heb ik wijselijk een bezoekje gebracht aan de oogarts. Tis niet zo erg, volgens hem, het zit tussen mijn oren.
Het grotere probleem is dus dat mijn piano ontstemt… en snel. Ik dacht dat ik me enkel zorgen moest maken om de luchtvochtigheid en de akoestiek. De trillende wasmachine, de zon en de luchtstroom van de airco zorgen voor grotere problemen dan ik me kon voorstellen.
Het eenvoudigste leek me alvast om de zon te weren. Snel even gordijnen op hangen. Wel, een gordijnroede moet boven het raam en ja, daar heb ik eigenlijk geen plaats meer. Toch niet bij elk raam. Rails hebben ze enkel in het wit, of in een belachelijk dure versie. Na dagenlang zoeken naar de juiste optie heb ik het eventjes losgelaten. De tijdelijke oplossing waren een dekbedovertrek en dekentjes tussen de raam/deurkozijnen. De hitte buiten, en ik gewoon iets moeilijker naar binnen. De piano verborg ik onder een deken. Mijn dakraam kreeg aan de buitenkant een zonwerend gordijn dat ik vast bond en klemde tussen de opening. Het zonwerend systeem dat bij het raam past ligt tijdelijk buiten budget. De gordijnen voor de andere ramen liggen al twee maand in een zak verborgen achter het rode zeteltje.
Met een heel klein hartje heb ik Rombaux in Brugge gebeld om mijn piano te stemmen. Speciaal voor de gelegenheid had ik mijn wasmachine aangezet; laagste zwierstand. Ik zat daar hoopvol op de grond met mijn wasmachine in mijn armen. “Zou dat kwaad kunnen, dat trillen?” Zijn blik sprak boekdelen. Ergens tussen, die vrouw ziet zeker pinguïns en nee, zelfs als je die wasmachine vasthoud trilt het nog te veel om goed te zijn. In ieder geval, mijn geliefde piano was even in een opperbeste stemming. Laten we hopen dat het nog even zo blijft, want het is tijd om nog eens een wasje te doen…
Om mijn huis extra proper te houden en ik minder hoef te kuisen, heb ik met palletten een brug gebouwd over de grasstrook tussen twee betonplaten. Zo kan ik tot aan mijn huis geraken zonder door het natte gras te wandelen. Met de overige paletten maakte ik een trap. Heel misschien omdat ik af en toe eens onoplettend uit mijn huis bleek te vallen. Handig dus, die platen, maar waar moeten al die trillingen naar toe? Na een interventie van Thomas en Arno (Tiny House Belgium) zit er nu rubber tussen alle steunpunten van het huis. Ook de piano kreeg speciale rubberen pootjes. Misschien stop ik onder de wasmachine nog een extra anti-trilmat. Alle kleine beetjes helpen! Hoop ik.
De luchtvochtigheid is nog steeds een probleem. Het lijkt alsof een evenwicht vinden een onmogelijke zaak is. Zelfs met airco, warmtewisselaar, verluchting in het toilet en dampkap blijft de wijzer van de vochtigheidsmeter heen en weer gaan tussen de 50 en de 80. Even leek ik een evenwicht gevonden te hebben. Zo rond de 60. Met dit stormweer zit er toch redelijk dichtbij de 80 wat niet goed voor de piano is. Vooral het constante wisselen is onheilspellend. Net als de bliksem die nu wel heel dichtbij lijkt.
Ondertussen leer ik mijn huis beter en beter kennen. Ik heb ontdekt dat het belangrijk is om minstens één keer per week de toilet emmer leeg te maken. Uitstellen is gevaarlijk. Geurhinder is er niet, maar iedere keer als je denkt “Ach, ik zal het morgen wel doen.” zal het die morgen regenen en staat tegen de avond je het zagemeel aan je billen. Odette… je hebt nog één dag.
https://lindeland.be/bezoek-het-tiny-house-van-sieglinde/
Recente reacties