Ik ben nog niet zeker of ik de juiste woorden gevonden heb om mijn ervaringen van deze namiddag te beschrijven. Het begint bij dankbaarheid. Dankbaar om deel uit te maken van zo’n wonderlijk project. Dankbaar dat de patiënten ons toelaten om voor het te musiceren. Dankbaar voor Julia die spontaan begon te dansen al gaat stappen nog moeilijk. Dankbaar voor het kleine meisje dat echt waar in het juiste ritme de snaren van de gitaar besloeg. Dankbaar voor de vele tranen in de ogen.
Dankbaar voor de fantastische muzikanten met wie ik vandaag samen mocht spelen. Wido Uvin op zijn gitaar en Renke van Impe op haar cello. Met ons drietjes gingen we op pad door de gangen van de Intensive Care in het militair hospitaal Neder-Over-Heenbeek. Willem Wittenberg, bezieler van het project heette ons welkom met zijn eindeloze energie. We vonden een plek om even af te toetsen hoe dat klinkt met ons drietjes en toen namen ze me mee op schok. Voor mij is dit een nieuwe ervaring, maar ik was goed omringd.
Mus-IC bestaat ondertussen jaartje. Ze willen de intensive care vermenselijken.
Uit onderzoek blijkt dat muziek een positieve werking kan hebben op pijn en angst, waardoor er minder sedatie (pijn- en slaapmedicatie), anxiolytica (angstmedicatie) nodig is bij intensieve zorg patiënten. Zo kan muziek vanwege het rustgevende effect een positieve werking hebben op de bloeddruk, hart- en ademhalingsfrequentie.
Dit voelt als een ongelofelijk sterke: Ja, hier wil ik aan meewerken. Soms zijn er projecten die aanvoelen alsof ze op je lijf geschreven zijn. Mensen die op een lichamelijk dieptepunt zitten in hun leven een moment verlichting geven met behulp van muziek. Wat kan ik nog meer wensen.
Recente reacties