Er zijn enkele parels te vinden in Aalst, en Utopia is er één van. Het had gewoon een naam kunnen zijn voor een ambitieus project, maar het is veel meer. Bibliotheek en Academie voor podiumkunsten in elkaar verweven. Voor mij als liefhebber van zowel het geschreven woord als de podiumkunsten is dat echt een droom. Koppel daaraan nog eens het restaurant/café met o.a. heerlijke vegetarische versnaperingen en ik ben helemaal verkocht.
De oude bibliotheek was lang mijn favoriete plek op de wereld, hoe stoffig het daar ook was. Omringd door een wereld aan onontgonnen verhalen, nog zoveel om te ontdekken. Mijn liefde voor boeken kreeg ik van mijn mama, zij werkt al heel mijn leven in de bib en haar vader was in zijn vrije tijd hoofdbibliothecaris in Gijzegem. Mijn oudste jongere broer is onstopbaar aan het schrijven en de jongste jongere broer onstopbaar aan het lezen. De broer ertussen schaakt onstopbaar, maar ik merk toch een duidelijke rode draad op. Als kind was ik dan ook heel vaak in de oude vestiging. Ik kon ook echt vastgelijmd zitten in een boek. Zolang het verhaal niet uitgelezen was kon ik het boek niet neerleggen. Ik herinner me momenten waar ik met papa aan het wandelen was en hij me veilig stuurde met een hand op mijn schouder en mijn neus in een boek. Ik heb heel mooie herinneringen aan boeken.
Ik kom wel regelmatig in Utopia. Elke week heb ik daar zangles. Tot voor kort van de geniale Tineke van Ingelgem en sinds vandaag van Bruno de Jonghe. Mogelijks ook geniaal, maar dat weet ik nog niet met zekerheid. Ik heb ook nog harples, maar daar geraak ik blijkbaar niet… Het probleem is vooral ruimte vinden om te repeteren en zonder repeteren geraak je nergens. Ik vind het heel moeilijk om te oefenen als er mensen in de buurt zijn. Ik heb de neiging te bevriezen of verkrampen. Voor zang is dat ondertussen gelukkig minder een probleem en er is veel dat ik subtiel en in stilte kan oefenen. Mijn harp zal vermoedelijk moeten wachten tot ik in mijn kleine huisje woon. Zonde, maar op dit moment lukt het me echt niet. Net als het lezen eigenlijk… en ik mis het enorm.
Terug naar Utopia en welkom bij Boekenwurmpjes!
Ik kreeg met LindeLand, net als alle andere kinderen die dit jaar twee worden, een uitnodiging van de bibliotheek. Met mijn koffers vol muziek en verwondering ging ik op pad om mijn stukje bib om te toveren tot een levendig bos vol dieren. We lieten er de takken van de bomen waaien in de wind, sprongen als kikkers, maakten rommel als echte sloddervossen, en nog zoveel meer! Ik zorg bij zulke workshops altijd voor een overvloed aan materiaal en geen twee workshops zijn ooit hetzelfde. Ik speel zoveel mogelijk in op de kinderen en je kan nooit voorspellen welke groep er voor je zal zitten. Ze kunnen de ene keer bezeten zijn door een klank of beweging en die eindeloos herhalen, en de andere keer na één keer schudden genoeg hebben van het instrument. Hun inspiratie brengt me tot de gekste ideeën. Werken met jonge kinderen brengt unieke uitdagingen mee. Je hebt echt ogen op je rug nodig want na één seconde wegkijken zitten er grijpgrage handen aan je viool te prutsen. Ik probeer iedereen te betrekken, vooral de ouders die langs de kant zitten te kijken, mensen die nieuwsgierig piepen vanuit de open deur of vanachter de boekenkast. Niemand is veilig voor mijn muzikale fratsen.
Utopia slaagt er in een breed doelpubliek aan te spreken, wat niet evident is. Ik geloof dat er de komende jaren nog veel mooie projecten zullen groeien in deze rijke bodem. Zoveel talen en talenten door elkaar, allemaal verenigd met boeken en muziek. Chapeau, jullie doen dat goed!
https://facebook.com/events/485376968851922/?ti=icl
Recente reacties