Niet zwijgen maar zingen

Ik denk dat elk mensenleven gevuld is met een berg “had ik maars”… Had ik hem maar durven aanspreken, had ik maar de juiste woorden gezegd, had ik maar beter gestudeerd, had ik maar ja gezegd of juist nee… Ooit spookten die dag en nacht door m’n hoofd.

Bij iedere ‘had ik maar’ leer ik iets nieuws en dan probeer ik het de volgende keer. Soms ben ik er klaar voor en soms niet, maar dat doet niet terzake. Soms moet het gewoon.

Ik krijg in dappere momenten dan wel eens het deksel op mijn neus. Er was eens een koffie/thee probleem op mijn laatste school. De koffiezet deed moeilijk en er was geen waterkoker! Er was dus een constante stoom van geklaag in de leraarskamer. Welke leerkracht kan er dan ook zonder koffie?! Ze gingen er iets van zeggen tijdens de volgende vergadering…

De vergadering liep op z’n eind en toen duidelijk werd dat iedereen zweeg dacht ik als laatste nieuwe en nog naïeve aanwinst: “Ze zijn het vergeten… ik probeer het op te lossen!” Dus met een klein hartje ging mijn hand de lucht in en vroeg ik of we een waterkoker in de leraarskamer mochten zetten. Gevolg: een stortvlaag aan verwijten van meneer directeur. En lap, hij heeft eigenlijk geen antwoord gegeven… dus trillend een nieuwe vinger de lucht in met dezelfde vraag en of ik er anders één in mijn klas mocht zetten. Tijdens vlaag nummer twee was hij alweer deskundig om mijn vraag heen gedanst, dus had ik geen andere keuze dan die vinger terug in de lucht steken om het nog eens te vragen…
Weet je: Op zulke momenten vind ik mezelf ook echt irritant, maar alles aan die situatie voelde verkeerd en dan begin ik vragen te stellen, hoe klein ik me ook voel. Op dat moment ging het al lang niet meer over de waterkoker, maar over het feit dat roepen en verwijten geen correcte manier is om te communiceren. Zeker niet over zo iets banaals als een waterkoker. Was het een verzekeringskwestie, kwestie van budget, een waterkokerfobie? Ik vind het belangrijk om die details te bespreken zodat we ook samen op zoek kunnen gaan naar de juiste oplossingen. Beter ook ik die het vroeg met mijn nog dikke vel. De andere hadden niet veel vel meer over. Ik was trouwens dat jaar juf nummer 8 die thuis zat met een burn-out…

Diezelfde ontembare drift voelde ik toen ik de plannen van meneer Jambon las.
Dit kan toch niet zomaar? Beseft hij wel wat voor impact dit heeft?
Ik hoop oprecht dat ik mij vergis. Dat zijn keuzes voortkomen uit onwetendheid over de waarde van kunsten in een maatschappij of een rekenfoutje van zijnentwege. Dat er pagina’s ontbreken waarna iedereen kan zeggen: Ah ja, nu snap ik het!
Laten we eerlijk zijn. Die kans is klein.

Ik wil die kans niet nemen. Trouwens, onwetendheid is geen excuus.
In deze situatie vind ik een “had ik maar” onverantwoord en gevaarlijk. Veel gevaarlijker dan mijn mond opendoen en misschien mensen te irriteren. Want als mijn tussen de lijnen door lezen klopt, is dit het moment om te zingen zodat we later nog een stem hebben. Dus neem ik liever het risico eens teveel te vragen: “hoe zit dat nu eigenlijk?”

Dus lieverds, vergeef mij de vele posts over de waarde van kunst en cultuur. Nog liever, deel ze ook. Die wereld van de kunsten zit vol verborgen schatten en die toegankelijk maken is een van de dingen waar ik aan werk. Ik hoop dat iedereen die verbindende kracht van kunst mag voelen. Heb je die nog nooit gevoeld, ga eens op ontdekking.
Ik heb aan de lijve ondervonden hoe muziek je uit een diep dal kan tillen. Hoe één persoon met een liefdevolle muzikale aanwezigheid het verschil kan maken. Dat wil ik ook doen, dat verschil maken, al is het maar voor één persoon. Het is de moeite waard.

Wat kunnen we nu doen?

– Teken de petitie

– Volg State Of The Arts Brussel

– Maak je kunst voor 60 % geel (of laat het doen door frederik.clarysse@bbdo.be)

– Muzikanten verzamel je hier

– Bekijk de cijfers

https://mobile.twitter.com/tomkestens/status/1194909871075995649?s=20