Een dag vol muziek in Ecuador

Mijn reis naar Ecuador was onverwacht kort maar ontzettend krachtig. Blij dat levenslessen ook in efficiënte pakketten aangeboden worden. Het moment dat ik koos om los te laten en m’n eigen weg te gaan kwam ik overal muziek tegen.

Die middag ontmoette ik een Argentijns koppel dat rondreist met hun zoontje in een oude bus. Caminantes del mundo. Ze bouwen instrumenten langs de kant van de weg en die klinken fantastisch!

Al spelend op de kalimba keerde ik terug naar m’n hostel. Tot een kindje me tegenhield om te vragen wat ik aan het doen was. Ik legde uit hoe je op een duimenpiano kan spelen, liet haar eens proberen en speelde een liedje met het instrument op haar rug. Vrolijk vroeg ze me om te wachten en ze ging er vandoor. Enkele minuten later kwam ze terug met een hele bende vriendjes. Het volgende uur bracht ik met hen zingend en spelend door. Samen het instrument ontdekken, een mini-concertje en een zangworkshop.

Ik had zin om verder muziek te maken, maar was alleen in een land met een taal die ik een kleine maand voor m’n reis begon te bestuderen… en toch had ik er vertrouwen in. Dus vroeg ik aan een man op een bank of er ’s avonds ergens een vuur aan het water was waar mensen samen zingen. “We kunnen er één maken” was z’n antwoord! Zo simpel kan het zijn. Dus spraken we af om 7 uur op het Dorpsplein. Alleen verschijnen op die afspraak leek me niet zo slim… dus vertelde ik aan iedereen die ik die dag nog tegenkwam dat ze welkom waren. Om 7 uur stond er een hele groep mensen op het plein. Eén van hen was lichtjes teleurgesteld, hij dacht me mee te nemen naar een café en het vuur te ontsteken met een fles wijn… dus namen we afscheid. Dan maar zonder vuur!
Wandelend richting de rivier riep iemand naar me: “Donde esta el fuego?” “Geen vuur”… was m’n antwoord. “Dat mag niet” zei hij en hij nam ons mee naar z’n pizzeria, nam een kruiwagen en schepte die volg brandend hout uit z’n oven. Dali had er niets tegen. Meer en meer mensen verschenen met hun instrumenten aan het water. We hebben er gezongen en gedanst tot een paar agenten ons vriendelijk verzochten de avond te sluiten. We namen afscheid, maar ik had nog geen zin om al terug te keren naar de hostel en besloot wat door de straten te dwalen.

Ik hoorde ergens muziek, dus nieuwsgierig ging ik op zoek. Ik kwam in Caskaffesu Hospedaje café & cultura (Mindo), het hotel van Luis Alban, die met een vriend uit Venezuela die avond een concert speelde. Met nog een derde muzikant uit Argentinië gaan ze binnenkort op tournee. Ze willen de verschillende muzikale culturen naast elkaar zetten. Zo anders en verrijkend.
Als onverwacht cadeau mocht ik de volgende ochtend met hen mee repeteren en al deze melodieën en ritmes kon proeven. Zingen, percussie en er lag zelfs een elektrische viool de berg instrumenten waar ik op mocht spelen. Net wat ik nodig had.

https://lindeland.be/wp-content/uploads/2019/11/img_7201.mov