Eersteklasconcerten met Psallentes

Ieder jaar ga ik op muzikaal avontuur met dank aan Musica: Impulscentrum voor muziek en Concertgebouw Brugge. Het concept van de eersteklasconcerten voor 6-jarigen is simpelweg geniaal. Na een gezamenlijke muzikale start gaan drie groepen op pad in het Concertgebouw Brugge en beleven ze de onderdelen die de gekozen muziek typeren. Bij het slotconcert komt alles opnieuw samen en heb je een veilig gevoel van herkenning en een dieper begrip. Muziek die op het eerste zicht ontoegankelijk lijkt voor die leeftijd is plots een evidentie.

Dit is mijn derde editie. Van alle Musicaprojecten waar ik aan meewerk is dit mijn favoriet. Zeker deze versie met Psallentes, een 9-koppig polyfonisch zanggezelschap.

Het begon met verwondering. Gezangen die opdoemen en het geroezemoes deden verstommen. Eerst kon je ze horen, later pas zien. In een stoet van drie kwamen ze te voorschijn. Statig en traag bewogen ze zich al zingend naar het midden van de ruimte en nadien naar hun eigen station. Tussen de zingende Psallentes slangen door zocht ik met een kind in de hand een weg naar de gong in het midden. Al was die gong eigenlijk een zeer muzikale tafelpoot.

Mijn station (podium) deelde ik met de fantastische danser Benjamin Muller en drie zingende dames (die al eens van naam en gezicht durfden wisselen). Hun polyfonische gezangen werden in onze vertaling vier klanken met vier bijhorende bewegingen. Zonder een woord te wisselen brachten we de kinderen in beweging. Er ontstonden twee dansende slangen die zich tussen glinsterende kolommen bewogen en klank maakten. Samen, maar toch apart. Die canon was de essentie van ons station. In de donkere stilte klommen de dames van Psallentes stiekem in de nu onverlichte kolommen en vanuit het niets galmden hun stemmen. Letterlijk galmen. Microfoons zorgden ervoor dat hun stemmen klonken alsof ze in een oude verlaten kerk aan het zingen waren. De geluiden van verwondering bij de kinderen waren heerlijk. Ik hoorde een kindje vol zekerheid zeggen: “dat is magie” en ja, ik geef hem volkomen gelijk.

Wie deze editie zag zal nooit meer de ‘plum plums’ van de mannen vergeten en de dames met hun verdwijnende numen. Gelukkig kon ik in Brugge zelf even meegenieten van de andere stations.

Tijdens het slotconcert van Psallentes hield ik de zanglijn van de mannen goed in de gaten. Eens het geslinger tot stilstand kwam, mocht ik de polyfonische klanken doorbreken door plots ‘Vrolik en Blij’ te zingen. Niet zomaar, al ben ik wel vaker ‘vrolik en blij’, maar om de kinderen aan te moedigen met me mee te zingen. Iedereen was een actief deel van deze voorstelling.

Ook in De Singel in Antwerpen, op Alden Biesen en in CC Westrand te Dilbeek waren we samen aan het werk. Nu Dilbeek er op zit, kijk ik alvast uit naar de volgende creatieve editie! Iets met duo’s heb ik gehoord, iets hedendaags, … iets helemaal anders.

Met dank aan Musica Impulscentrum voor Muziek, Concertgebouw Brugge, deSingel Antwerpen, Muziekkasteel Alden Biesen, CC Westrand — en alle betrokkenen binnen die instellingen, in de eerste plaats Hans Van Regenmortel, Marijn Clijsters en Hendrik Vanden Abeele; voorts met Emma Van Dobben, Tine Allegaert, Sieglinde Heymans, Benjamin Müller, Indra Boone, Assunta Mandaglio, Georgia Nicolau, Marina Smolders, Lisa De Rijcke, Amelie Renglet, Kerlijne Van Nevel, Michiel Haspeslagh, Gunther Vandeven, Jonathan De Ceuster, Elisabeth Colson, Barbara Somers en Anne-Fleur Inizan. Dank ook aan Esther Ursem, Bianca Van Roosbroeck en Tine Van den Bunder. (Dank je wel Hendrik voor deze opsomming!)